To miał być dzień jak co dzień – spędzony na ciężkiej pracy w kopalni Mikulczyce Rokitnica w Zabrzu. Alojzy Piontek zjechał na dół i nie miał pojęcia, że jego szychta przedłuży się do pełnego tygodnia. I że zarazem stanie się najsłynniejszym polskim górnikiem w historii. Jednak by przeżyć musiał pić mocz i jeść kawałki drewna.
Był 23 marca 1971 roku. Alojzy Piontek znalazł się w najgorszym możliwym miejscu, w najgorszym możliwym czasie – 780 metrów pod ziemią, w korytarzu górniczym, w którym akurat na jego zmianie doszło do zapłonu metanu. Ośmiu górników zginęło na miejscu, Alojzy został przywalony kamieniami, elementami stropu i wszelkim możliwym śmieciem tak, że z ledwością mógł oddychać. Obok niego umierał kolega ze zmiażdżoną przez taki sam gruz nogą i klatką piersiową.
