W środę zmarł Wojciech Młynarski – poinformowała jego córka Paulina Młynarska. Młynarski – bard, poeta, artysta kabaretowy, autor piosenek i librett, ale też dramaturg, scenarzysta i reżyser teatralny, 26 marca skończyłby 76 lat.
„Dziś o godzinie 20.40, po bardzo długiej chorobie umarł nasz tata Wojciech Młynarski. Bardzo prosimy media o danie nam czasu na przeżycie tego w pokoju. Paulina, Agata i Jan Młynarscy” – napisała córka artysty na Facebooku.
Jan Emil Młynarski, syn poety, napisał na Fb:
„Trzymałem go za rękę. Dziękuję wszystkim, którzy wspierali jego i nas przez ostatnie 15 miesięcy. Proszę puścić sobie jakiś jego kawałek i wspomnieć przez chwilę”.
Młynarski był autorem ponad dwóch tysięcy tekstów: piosenek lirycznych, ballad, „obrazków obyczajowych”, piosenek „szlagwortowych” i songów politycznych, który od blisko 50 lat miał swoją wierną publiczność.
Jego piosenki „Światowe życie”, „Och, ty w życiu”, „Żorżyk gitarzysta basowy”, „Prześliczna wiolonczelistka”, „Moje serce to jest muzyk” nuciła cała Polska. Największą popularnością cieszył się jego wielki przebój „Jesteśmy na wczasach”. Ale sam Młynarski mówił, że nienawidził tej piosenki, bo „gdziekolwiek się pojawiłem to musiałem ją śpiewać. Myślałem: Boże kochany, cokolwiek bym nie napisał, to już tego nie przeskoczę”.
Niektóre jego utwory na stałe weszły do kanonu polskiej muzyki rozrywkowej. Młynarski, podobnie jak Jacques Brel, był najlepszym interpretatorem własnych utworów.
Wojciech Młynarski urodził się 26 marca 1941 r. w Warszawie. W 1963 r. jako absolwent polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, po obronie pracy magisterskiej „O dramaturgii Witkacego” postanowił zostać zawodowym aktorem i piosenkarzem. Debiutował na początku lat 60. na scenie kabaretowej i teatralnej klubu studenckiego Hybrydy. Kilkakrotnie wtedy wygrał Giełdę Piosenki w Polskim Radiu.
W 1964 r. był już zdobywcą dwóch głównych nagród na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za utwory „Z kim będzie ci tak źle jak ze mną” w interpretacji Kaliny Jędrusik i „Spalona ziemia”. Autorem muzyki był kuzyn Młynarskiego – Roman Orłow.
W 1965 r. zdobył w Opolu kolejne wyróżnienia za „Polską miłość” i „Światowe życie”, a nagrodzona w 1967 r. w Opolu piosenka „Jesteśmy na wczasach” z muzyką Janusza Senta przyniosła mu już ogromną popularność.
Od połowy lat 60. Młynarski współpracował też m.in. z kabaretem Dudek, z którym nieodmiennie kojarzą się dwa inne wielkie przeboje artysty: „W Polskę idziemy” i „W co się bawić” oraz z kabaretem Owca.
Podczas swojej pracy w latach 60. w telewizyjnej redakcji rozrywki stworzył cykl piosenek „Porady sercowe”. Jedna z „porad” – „Polska miłość” weszła do klasyki repertuaru, zaś „Niedziela na Głównym” była po części inspirowana wielkim przebojem piosenki Gilberta Bécaud – „Dimanche a Orly”. Po latach inna piosenka „W Polskę idziemy…” stała się niemal nieoficjalnym hymnem gierkowskiej prosperity.
W latach 70. artysta zaczął pisać większe formy, zwłaszcza libretta operowe i musicalowe: „Henryk VI na łowach”, „Cień”, „Awantura w Recco”. Jest autorem przekładów piosenek z musicali „Kabaret”, „Jesus Christ Superstar” i „Chicago”.
W stanie wojennym Młynarski zamilkł. Tylko dla własnej przyjemności tłumaczył wtedy songi Brela.
Klimaty połowy ponurych lat 80. wyrażał słynny spektakl Młynarskiego „Róbmy swoje”; był on zgodny z życiową dewizą autora, że „w momentach trudnych trzeba pracować ze zdwojoną siłą” Za ten spektakl w 1985 r. otrzymał Młynarski Nagrodę Kultury Solidarności, która, jak zaznaczał, bardzo sobie cenił.
Na scenie teatru Ateneum zrealizował programy autorskie poświęcone wybitnym wykonawcom i twórcom piosenki artystycznej – „Brel”, „Hemar”, „Ordonka” i „Wysocki”.
Wojciech Młynarski, obok Jeremiego Przybory, Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty czy Jana Wołka, stał jednym z najważniejszych poetów tworzących i kultywujących formę piosenki poetyckiej. (PAP)